“Είμαι παιδί της καρδιάς”

Η Μαρτσελιάνα Χριστοπούλου, Ειδική Παιδαγωγός, μητέρα και Συγγραφέας του βιβλίου “Είμαι παιδί της καρδιάς” μας παρουσιάζει αυτό το τόσο τρυφερό βιβλίο της.

Πες μας λίγα λόγια για εσένα

Είμαι η Μαρτσελλιάννα Χριστοπούλου, Ειδική Παιδαγωγός, Συγγραφέας και μητέρα 3 παιδιών, του Στέφανου , της Ειρήνης και της Εύας.
Είμαι απόφοιτη του Παιδαγωγικού Τμήματος Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας από το 2003.
Έχω εργαστεί σε Σχολικές Μονάδες Ειδικής Αγωγής από το 2003-2010 (ειδικο νηπιαγωγείο, ειδικό δημοτικό, τμήμα ένταξης νηπιαγωγείου) και σε παράλληλη στήριξη σε παιδί δημοτικού με Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος.
Από το 2010 έως και σήμερα ανήκω στη διεπιστημονική ομάδα του Παιδοψυχιατρικού Τμήματος του Γενικού Νοσοκομείου Παίδων Πεντέλης.
Είμαι εγκεκριμένη αναδοχή μητέρα του Κέντρου Προστασίας Παιδιού Πεντέλης (πρώην ΠΙΚΠΑ Πεντέλης) από το 2012.
Είμαι η συγγραφέας των βιβλίων “Η Μελίνα εκπαιδεύεται 1” και “Η Μελίνα εκπαιδεύεται 2”, που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ροτόντα από το 2011 και 2014 αντίστοιχα.
Τον Απρίλιο του 2024 κυκλοφόρησε και το παιδικό μου βιβλίο με τίτλο “Είμαι παιδί της καρδιάς” από τις εκδόσεις Δερέ, το οποίο είναι και η πρώτη μου προσπάθεια, συγγραφής βιβλίου που δεν έχει άμεση σχέση με την εκπαίδευση.

Το βιβλίο αυτό αγγίζει ένα ευαίσθητο θέμα, αυτό της αναδοχής – τεκνοθεσίας παιδιού. Ποιο ήταν το έναυσμα για να γράψεις αυτό το βιβλίο?

Έναυσμα για να γράψω το παιδί της καρδιάς, ήταν η ερώτηση της κόρης μου “Μαμά, γιατί δεν έχεις φωτογραφίες με την κοιλίτσα σου φουσκωμένη στο Στέφανο και έχεις μόνο μαζί μας?”(σ.σ τα κορίτσια μου είναι δίδυμες), βλέποντας ένα απόγευμα οικογενειακές φωτογραφίες!!!!

Σκοπός μου να μπορέσει το βιβλίο αυτό να γίνει εργαλείο για γονείς (θετούς-αναδόχους και μη), εκπαιδευτικούς και ειδικούς, που θέλουν να μιλήσουν στα δικά τους παιδιά της καρδιάς από τη μια και για εκείνα τα παιδιά που μεγαλώνουν, διαβιούν ακόμα στα ιδρύματα από την άλλη.

Το βιβλίο ξεκινά με μια καθηλωτική έκφραση…Εσύ παιδί μου γεννήθηκες με αστέρι…άραγε ο Στέφανος κατανοεί τη δύναμη, την ελπίδα και την αισιοδοξία που κρύβει αυτό το βιβλίο? Τόσο σε υποψήφιους γονείς, στους φροντιστές των παιδιών μέσα στα ιδρύματα, αλλά και στα ίδια τα παιδιά?

Ο ήρωας του βιβλίου έχει το όνομα του δικού μου 14χρονου πλέον παιδιού της καρδιάς, του Στέφανου. Το βιβλίο ξεκινά με αυτή την έκφραση, γιατί πιστεύουμε οι ενήλικες πως κάποια παιδιά γεννιούνται πιο τυχερά από κάποια άλλα, αν και πλέον πιστεύω, ότι κάθε παιδί γεννιέται με το δικό του ξεχωριστό αστέρι, φτάνει να ευδοκιμήσουν οι κατάλληλες συνθήκες και αυτό το αστέρι να λάμψει!

Ο Στέφανος νομίζω πως όσο μεγαλώνει κατανοεί τη δύναμη, την ελπίδα και την αισιοδοξία αυτού του βιβλίου, του βιβλίου της ολόδικιάς του αλήθειας.

Νομίζω ότι ακόμα και οι φροντιστές των παιδιών που διαβιούν σε ιδρύματα, οι υποψήφιοι γονείς (θετοί, ανάδοχοι και μη), καθώς και τα ίδια τα παιδιά, διαβάζοντας το βιβλίο, θα νιώσουν τη δύναμη, την ελπίδα και την αισιοδοξία, που αποπνέει κάθε σελίδα, κάθε λέξη του βιβλίου.

Πώς είναι για ένα παιδί να πρέπει να μοιραστεί τα ρούχα, τα παιχνίδια, ακόμα και την αγκαλιά του φροντιστή? Μεγαλώνουν βλέποντάς το σαν κάτι φυσιολογικό ή τους λείπει η αίσθηση του να έχουν κάτι ολόδικό τους? Όταν τους δίνεις αυτό που έχουν ανάγκη, μια αγκαλιά, μια αίσθηση αποκλειστικότητας, αισθάνεσαι ότι νιώθουν γεμάτα?

Ένα παιδί από τη φύση του δεν θέλει να μοιράζεται, θέλει να έχει την αποκλειστικότητα (και πόσο μάλλον όταν αυτή αφορά την ίδια του τη μαμά, την ίδια του την οικογένεια, τον ίδιο του τον φροντιστή), θέλει ακόμα και ασυνείδητο επίπεδο να ανήκει κάπου. Οπότε το να μοιράζεται ένα παιδί τα ρούχα του ή τα παπούτσια του είναι εξαιρετικά δύσκολο, πόσο μάλλον να μοιράζεται την αγκαλιά που το φροντίζει!

Τα παιδιά των ιδρυμάτων, έχουν ακόμα περισσότερο την ανάγκη να νιώσουν κάτι ως ολόδικό τους, από το πιο μικρό (πχ. ρούχα, παπούτσια) ως το πιο μεγάλο, κάτι ζωτικής σημασίας όπως είναι μια αγκαλιά!

Όταν λοιπόν τους δίνεις αυτό που έχουν ανάγκη, όταν γεμίζεις το κενό, νιώθεις την πληρότητα που νιώθουν από το πώς σε κοιτάζουν, από το πώς συντονίζονται μαγικά τα δικά τους τα θέλω με τα δικά σου.

 Από την άλλη πλευρά όταν γνωρίζονται με ένα ζευγάρι που σκέφτεται να υιοθετήσει και κάνουν όμορφα πράγματα μαζί αλλά ο χρόνος είναι περιορισμένος, νιώθουν τον φόβο της απόρριψης – εγκατάλειψης?

Στην αρχή της γνωριμίας του υποψηφίου ζευγαριού και του παιδιού, ο χρόνος είναι σίγουρα περιορισμένος, μοιάζει λίγος και για τις δύο πλευρές, είναι ο χρόνος προσαρμογής όπως ονομάζεται.

Τα παιδιά νιώθουν φόβο, ξυπνούν ασυνείδητες μνήμες, γιατί ο δεσμός έχει αρχίσει σιγά σιγά να δημιουργείται.

Ένα περιστατικό που θυμάμαι με το Στέφανο ήταν, πως την πρώτη νύχτα μετά από ένα όμορφο Σαββατοκύριακο που είχαμε περάσει μαζί, κλαίγαμε και οι δύο όλη νύχτα. Εκείνος στην κούνια του στο ίδρυμα και εγώ στο κρεβάτι του σπιτιού μου. Ήταν δύσκολα, πολύ δύσκολα και για τους δυο μας.

Πρώτη γνωριμία με τον Στέφανο. Μοιράσου μαζί μας κάποιες όμορφες στιγμές σας. Πότε ένιωσες ότι σε διάλεξε για μαμά και πώς ήταν αυτό το συναίσθημα?

Η πιο δυνατή στιγμή για μένα ήταν εκείνη τη φορά που είχα πάει στο ίδρυμα για να παίξω μαζί του και ενώ τον κρατούσε η υπεύθυνη του θαλάμου αγκαλιά, με το που με είδε, άπλωσε τα χεράκια του και φώναξε για πρώτη φορά τη λέξη ΜΑΜΑ! Δεν μπορώ να περιγράψω πως ένιωσα, δεν υπάρχει λέξη να περιγράψει αυτό που εκείνη τη στιγμή συνέβη μέσα μου, γύρω μου!!!!! Νομίζω πως εκείνη η στιγμή με άλλαξε διά παντός ως άνθρωπο, όπως επίσης και την κοσμοθεωρία μου!

Πώς ήταν η μετάβαση από το ίδρυμα στο σπίτι? Το να έχει ένα ολόδικό του δωμάτιο, ρούχα, παιχνίδια, αγκαλιά?

Νομίζω πως είμαστε και οι δυο έτοιμοι για εκείνη τη στιγμή από ΠΑΝΤΑ! Ήρθαν όλα τόσο φυσικά, σαν να τον είχα στο σπίτι από την πρώτη του ανάσα και σαν να είχε την αγκαλιά μου από την πρώτη του στιγμή στον κόσμο.
Βέβαια υπήρξαν και στιγμές περίεργες, αλλά όλα ξεπεράστηκαν γρήγορα και σε φυσιολογικά πλαίσια!

Όταν γνώρισε τον Γιώργο τον διάλεξε εύκολα για μπαμπά του? Φοβήθηκε μη χάσει την προσοχή σου?

Ο Γιώργος μπήκε στη ζωή μας 3μιση χρόνια μετά την δική μας κοινή πορεία. Ήρθε να συμπληρώσει τη δεδομένη στιγμή την ήδη υπάρχουσα οικογένεια. Ναι νομίζω πως φοβήθηκε μη χάσει την αποκλειστικότητα τη δική μου, αλλά ταυτόχρονα επιζητούσε και αναζητούσε το πατρικό πρότυπο που του έλειπε. Και το βρήκε στην αγκαλιά του Γιώργου, στα παιχνίδια τους, στη δική τους μοναδική σχέση.

Τελικά ο Στέφανος βρήκε την δική του οικογένεια, η οποία μεγάλωσε και έχει και 2 αδερφές. Πώς τους αρέσει να περνάνε την ώρα τους? Θυμάται τα χρόνια στο ίδρυμα και μοιράζεται μαζί τους ιστορίες?

Ο Στέφανος βρήκε όντως τη δική του οικογένεια, η οποία 6 χρόνια πριν μεγάλωσε με τον ερχομό των κοριτσιών, της Ειρήνης και της Εύας. Για αυτές είναι ο μεγάλος τους αδερφός, είναι αυτός που τις αγαπά, που παίζουν μαζί, που κάνουν ακόμα και σκανδαλιές μαζί. Είναι αυτός που με περηφάνια θα πουν ο Στέφανος είναι ο αδερφός μας.

Από εθελόντρια στο αναρρωτήριο Πεντέλης, βρέθηκες με ένα παιδί στην αγκαλιά σου. Ήταν κάτι που το είχες σκεφτεί ή προέκυψε στη πορεία?

Από μικρή θυμάμαι ρωτούσα συχνά τη μαμά μου αν θα την πείραζε ποτέ να υιοθετήσω ένα παιδί! Οπότε νομίζω πως έτσι γεννήθηκα, ήταν κάτι έμφυτο, κάτι πολύ οικείο για μένα, ήταν εγώ! Ήδη από τις 2 πρώτες εβδομάδες της γνωριμίας μας ήξερα πως θα γίνουν η μαμά του. Ήταν το μόνο βέβαιο για μένα. Και πράγματι η αίτηση αναδοχής δεν άργησε να κατατεθεί στο ίδρυμα, τότε….

Είσαι μητέρα 3 παιδιών, πώς είναι να είσαι μητέρα της κοιλιάς και μητέρα της καρδιάς?

Σας λέω με βεβαιότητα πως δεν υπάρχει καμία μα καμία διαφορά!!!!! Αγαπάς το ίδιο και τα τρία, είσαι εκεί και για τα τρία, η αγάπη σου πολλαπλασιάζεται και δεν μοιράζεται! Απλά….

Τι μας διδάσκει το βιβλίο αυτό? Μπορούν τα παιδιά που βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε ένα ίδρυμα να χτίσουν έναν νέο δεσμό και να βρουν τη θέση στον κόσμο που τους αξίζει? Μια δική τους οικογένεια?

Αν κάτι διδάσκει αυτό το βιβλίο είναι ξεκάθαρα η ΑΓΑΠΗ. Μιλάει για την ΑΓΑΠΗ, είναι η ΑΓΑΠΗ.
Το να αγαπάς κάποιον, που δεν σε συνδέει τίποτα βιολογικό, είναι ύψιστη πράξη ΑΓΑΠΗΣ, ειναι δεσμός καρδιάς.

Κάθε παιδί έχει δικαίωμα να βρει τη θέση που του αξίζει στον κόσμο μας, πόσο μάλλον τα παιδιά των ιδρυμάτων, που δεν ξεκινούν τη ζωή τους με τους καλύτερους οιωνούς! Αλλά είπαμε, κάθε, μα κάθε παιδί γεννιέται με το δικό του μοναδικό αστέρι, που μπορεί να λάμψει, επιβάλλεται να λάμψει.

Μίλησέ μας και για το βιβλίο “Η Μελίνα εκπαιδεύεται”

Η Μελίνα εκπαιδεύεται 1 και η Μελίνα εκπαιδεύεται 2 είναι εγχειρίδια βασισμένα στη Δομημένη Διδασκαλία (TEACCH), πρόγραμμα που δημιουργήθηκε πρωτίστως για παιδιά με Διαταραχές Αυτιστικού Φάσματος. Αφορά δραστηριότητες για παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας και παιδιά δημοτικού. Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ροτόντα από το 2011 και 2014 αντίστοιχα.

Τέλος, όταν υιοθετείς ένα παιδί του δίνεις μια οικογένεια, ζεστασιά και χαρά. Αισθάνεσαι όμως πως το χαμόγελο και τα ευτυχισμένα μάτια ενός παιδιού που υιοθέτησες ότι σου δίνουν περισσότερα από αυτό που προσφέρεις? Ότι άλλαξε την οπτική σου και ότι η αγάπη που ένιωσες ότι μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και μητέρα?

Ο Στέφανος με άλλαξε ως άνθρωπο σαφέστατα, άλλαξε την κοσμοθεωρία μου. Ναι με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Με έκανε για πρώτη φορά μαμά! Μαζί του έμαθα τι σημαίνει να αναλαμβάνεις την ευθύνη να μεγαλώνεις ένα παιδί και δεν έχει σημασία αν κουβαλά δικό σου βιολογικό υλικό ή κάποιου άλλου.

Ένα χαμόγελο ενός παιδιού σου δίνει τα ΠΑΝΤΑ και αυτό κάνει να μοιάζουν αυτά που δίνεις εσύ, όχι ασήμαντα, αλλά όχι τόσο σπουδαία.