Η Χριστίνα Γαβρίλη, Μαμά, Συγγραφέας, Ψυχολόγος, Ειδικευόμενη στην Συστημική/Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία, Blogger…γνωστή ως Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων, μετά την έκδοση του βιβλίου της “Μικρές Ιστορίες Μητρότητας” από τις Εκδόσεις Ανεμολόγιο, μας παρουσιάζει το νέο της βιβλίο. Αυτή τη φορά η Χριστίνα έγραψε “Παραμύθια Για Μαμάδες” που κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Ανεμολόγιο. Ας την απολαύσουμε στη συνέντευξη που μας παραχώρησε.
Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το νέο σου βιβλίο; Χρειάζονται και οι μαμάδες το δικό τους παραμύθι;
Σε αυτό το βιβλίο, επειδή γράφτηκε αφού τα παιδιά μου είχαν περάσει και τα δύο την προσχολική ηλικία, υπήρχε περισσότερη έμπνευση από πράγματα που δεν αφορούσαν αποκλειστικά τη φούσκα της δικής μας οικογένειας. Αφορμή μπορεί να ήταν κάτι που συνέβη στην επικαιρότητα και με διακίνησε ιδιαίτερα ως γυναίκα και ως άνθρωπο (π.χ. η μεγάλη πυρκαγιά στην Αττική το 21′, ή οι γυναικοκτονίες!). Άλλες φορές βέβαια ήταν κάποιο ορόσημο στη ζωή των παιδιών μου που μου πυροδότησε έντονα συναισθήματα ή κάποια νοσταλγία (π.χ. η μετάβαση του γιού μου στην εφηβεία)! Η’ τέλος απλά κάποιες σκέψεις που σφήνωσαν στο μυαλό μου και δεν ήθελα να «χαθούν» στον χωροχρόνο – σαν ένα ντοκουμέντο που να μου θυμίζει πως ήμουν και πως σκεφτόμουν στο κατώφλι της μέσης ηλικίας. Το μαγικό παραμένει πάντως πως ένα κοινό νήμα ενώνει όλες τις μαμάδες και τους ανθρώπους, όταν αυτοί συνδέονται μέσα από τα μύχια της ψυχής τους!
Στο βιβλίο σου αναφέρεσαι σε συνήθειες που έχουν τη βάση τους στα βιώματά σου. Πώς τα βιώματα και ενδεχομένως τα τραύματά μας, επηρεάζουν την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας;
Τόσο ως θεραπευόμενη, όσο και ως ειδικευόμενη πλέον στην Οικογενειακή ψυχοθεραπεία, έχω πειστεί πλήρως ότι τα πρώιμα βιώματά μας, καθορίζουν την εικόνα που έχουμε, όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά και για τον κόσμο στον οποίο ζούμε, τις σχέσεις, τη ζωή την ίδια. Όπως όμως λέει και η δασκάλα μας η Κα Χάρις Κατάκη: «το παρελθόν μας καθορίζει αλλά δεν μας καταδικάζει». Οπότε, ναι, κάποιοι από εμάς μπορεί να μεγαλώσαμε με το «τι θα πει ο κόσμος», δίχως ενθάρρυνση και άνευ όρων αποδοχή, κάποιες φορές δίχως καν να μας λένε το «σ’αγαπώ», κι όμως προσπαθούμε να παρέχουμε και να εκφράσουμε καθημερινά την αγάπη μας στα δικά μας τα παιδιά, να ζητήσουμε συγγνώμη αν κάπου κάναμε λάθος, να τα στηρίξουμε με κάθε τρόπο. Δεν είναι εύκολο να βάλουμε σε παρένθεση τις καταβολές μας και τις παιδικές μας εμπειρίες που μπορεί να έγραψαν μέσα μας κάποιες πολύ πυρηνικές πεποιθήσεις (π.χ. «δεν είμαι αρκετά καλή», ή «ο κόσμος δεν είναι αξιόπιστος»), αλλά αξίζει η προσπάθεια. Όχι για χάρη των παιδιών μας μόνο, αλλά κυρίως προς τιμήν του δώρου της ζωής που μας δόθηκε και αξίζει να βιωθεί με νόημα και χαρά.
Η Μητρότητα τι αλλαγές έφερε μέσα σου; Μίλησέ μας για το κύμα συναισθημάτων που βιώνουμε οι μαμάδες καθημερινά.
Σε μια αρχική εκδοχή οπισθόφυλλου του πρώτου μου βιβλίου ξεκινούσα κάπως έτσι «Όσο κι αν έχεις προετοιμαστεί, η μητρότητα μπορεί να σε ισοπεδώσει. Γιατί μαζί με την ανείπωτη χαρά, σε φέρνει αντιμέτωπη με τα όρια, τις ανασφάλειες και τα ενοχικά σου. Ακριβώς όμως επειδή σε ζορίζει τόσο, μπορεί να σε βοηθήσει να ανοικοδομηθείς με τον πιο σπουδαίο τρόπο.»
Αισθάνομαι λοιπόν ότι από όταν έγινα μαμά πραγματικά έκανα «επανεκκίνηση» σε πολλά επίπεδα. Μέχρι τότε τα συναισθήματά μου είχαν μπει λίγο στον «πάγο» και στον αυτόματο πιλότο. Δουλειά, γυμναστήριο, έξοδος, σπίτι, και πάλι από την αρχή. Και ξαφνικά: Παύση. Γαλήνη. Χρόνος. Πόνος. Σωματικός και κάποιες φορές και ψυχικός.
Πολύς αναστοχασμός στο παρόν: Τα κάνω καλά; Είναι το παιδί χαρούμενο; Εγώ; Αντέχω;
Μνήμες από το παρελθόν: Εμένα, αλήθεια, με κράτησαν αγκαλιά; Με θήλασαν; Με ρώτησαν ποτέ τι νιώθω και αν είμαι καλά;
Και ερωτήσεις για το μέλλον: Που βαδίζουμε; Θα είμαστε ξανά όπως πριν με τον άντρα μου; Θα (ξανά)βρω τον εαυτό μου;
Και βέβαια, μέσα σε όλα αυτά, ενέσεις με απερίγραπτα συναισθήματα τρυφερότητας, ζεστασιάς, αγάπης, πληρότητας, περηφάνιας. Ευτυχώς!
Κάποιες φορές πάντως σκέφτομαι ότι και μαμά να μην είχα γίνει, πολλά τέτοια θέματα θα έρχονταν στην επιφάνεια στην πορεία της ζωής μου. Θεωρώ για παράδειγμα ότι κάπου εκεί πριν τα 40 θα είχα σίγουρα μια κρίση που θα απαιτούσε επαναδιαπραγμάτευση των αξιών μου και των προτεραιοτήτων μου. Πολλοί άνθρωποι το παθαίνουν δίχως να είναι γονείς. Τώρα αν θα είχα το κίνητρο να το πάω σε τόσο βάθος και να πάρω μεγάλες αποφάσεις; Δεν το ξέρω. Ίσως και ναι. Ποιος ξέρει;
Έρχεται η στιγμή που τα παιδιά μας μεγαλώνουν και μας χρειάζονται όλο και λιγότερο. Πώς είναι αυτή η νέα πραγματικότητα για τον γονιό και το παιδί αντίστοιχα;
Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά το πρώτο καλοκαίρι που τα παιδιά μας έφυγαν βραδιάτικα να παίξουν κρυφτοκηνυγητό με άλλα παιδιά του εξοχικού συγκροτήματος όπου παραθερίζουμε και μείναμε με τον άντρα μου μόνοι στο μπαλκόνι το βράδυ. Θυμάμαι να τον κοιτάω περίεργα και να ψάχνω να βρω θέμα συζήτησης. Και την άλλη μέρα το πρωί, στη θάλασσα, συνειδητοποίησα ότι δεν έχω πια κάποιο παιδικό κορμάκι πάνω μου, πλάι μου, δίπλα μου… πρώτη φορά το σώμα μου ήταν όρθιο και σε «κοινή θέα». Κάπως μου πέρασε από το μυαλό ότι τόσα χρόνια ίσως λίγο «κρυβόμουν» τρόπον τινά πίσω από τα παιδιά μου και γέμιζα χρόνο, κενά και αγάπη. Με φόβισε αυτή η σκέψη, όσο στιγμιαία κι αν ήταν. Όμως σιγά σιγά, μετά την πρώτη «αμήχανη» περίοδο, έρχεται μια ενδιαφέρουσα φάση προσωπικής και ίσως διαπροσωπικής ανάπτυξης, γιατί σκύβεις περισσότερο πάνω από τα «δικά σου» αμιγώς θέματα -τα επαγγελματικά, τα συντροφικά, τα κοινωνικά, τα προσωπικά σου. Και κάπως ξανασυστήνεσαι και διαμορφώνεις μια νέα, ίσως πιο ισορροπημένη ταυτότητα. Βέβαια για να τα λέμε όλα (όπως πάντα) – το τρέξιμο δεν σταματά! Πάλι τα παιδιά σε θέλουν εκεί, αλλά με άλλον τρόπο πια.
Αν κλείσεις τα μάτια σου και σκεφτείς τη διαδρομή της Μητρότητας, πώς θα την περιέγραφες με λίγες λέξεις;
Ένα ταξίδι με όχημα την αγάπη.
Ένα ταξίδι με προορισμό το κέντρο της ύπαρξης.
Ένα ταξίδι σε όλες τις διαστάσεις του χρόνου: το χθες, το σήμερα και το αύριο.
Ένα ταξίδι με απότομες ανηφόρες, ήσυχες πεδιάδες, και διασκεδαστικές κατηφόρες.
Ένα ταξίδι που καλεί για κράτημα, αλλά και για άφημα την κατάλληλη στιγμή.
Ένα ταξίδι που αξίζει να το κάνει κανείς με ανοιχτό μυαλό και γεμάτη καρδιά.
Γνωρίστε καλύτερα την Χριστίνα εδώ:
https://www.instagram.com/iprigipessa/
Βρείτε το βιβλίο εδώ:
Add a comment